płk dr hab. med. Adam Antoni Gasperowicz

ur. 1911 r.  zm. 1989 r.

Dziedzina nauki: medycyna - choroby wewnętrzne, bakteriologia.

Przebieg pracy: Pracę zawodową rozpoczął na stanowisku dyrektora pogotowia ratunkowego, a w latach 1940-1941 naczelnego lekarza szpitala w Pietrozawodsku (Karelska Socjalistyczna Republika Radziecka). Po rozpoczęciu działań wojennych w 1941 roku został powołany do Armii Czerwonej z przydziałem na front karelski. Pełniąc służbę wojskową zajmował wiele stanowisk kierowniczych w służbie zdrowia, w tym komendanta bazy szpitalnej. W 1943 roku wstąpił do Wojska Polskiego. W lutym 1944 roku został przydzielony do 3 Dywizji Piechoty. Jako dowódca samodzielnego batalionu medyczno-sanitarnego dywizji przeszedł szlak bojowy 1 Armii WP: od Bugu przez Warszawę, Bydgoszcz, Wał Pomorski, Kołobrzeg, Berlin do Łaby. Po zakończeniu działań wojennych został komendantem Szkoły Podoficerów Sanitarnych, aż do jej rozformowania. W marcu 1946 roku został kierownikiem, zorganizowanego po raz pierwszy dla 16 lekarzy, trzytygodniowego kursu z zakresu medycyny lotniczej. Pełniąc funkcję komendanta CLML z urzędu był również przewodniczącym Wojskowej Komisji Lotniczo-Lekarskiej. Doświadczenie wojskowe połączone z wysoką wiedzą wojskowo-medyczną, a także talent dowódczy miały zasadniczy wpływ na wyznaczenie go na stanowisko zastępcy, a następnie Szefa Służby Zdrowia V Okręgu Wojskowego w Krakowie. W 1951 roku uzyskał stopień doktora medycyny na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. Powrócił do Warszawy na stanowisko szefa Oddziału Organizacji i Planowania w Departamencie Służby Zdrowia MON. W 1953 roku został zastępcą szefa Departamentu Służby Zdrowia MON. Stanowisko to pełnił przez 12 lat. W latach 1969-1972 był pełnomocnikiem ministra Obrony Narodowej przy Zarządzie Głównym Polskiego Czerwonego Krzyża.

Działalność naukowo-badawcza, osiągnięcia: Dyplom lekarza uzyskał w 1937 r. na Wydziale Medycyny Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Doktorat obronił na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego w 1951 r. Habilitację uzyskał w Wojskowej Akademii Medycznej im. Kirowa w Leningradzie w 1968 r. Opublikował 11 prac, w tym m.in.: "Ogólne zasady organizacji zabezpieczenia medycznego obrony terytorium kraju" i "Zabezpieczenie medyczne desantów powietrznych". Tłumaczył na język rosyjski wiele podręczników m.in. z intensywnej terapii, onkologii, chirurgii urazowej, dermatologii i diagnostyki.
Odznaczony został m.in. Krzyżem Komandorskim, Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Orderem Czerwonej Gwiazdy, Krzyżem Powstańczym i wieloma innymi odznaczeniami resortowymi. Po przejściu na emeryturę w 1972 roku aktywnie działał w Związkach: Byłych Żołnierzy Armii Czerwonej i 3 Dywizji Piechoty.