PL
EN
Dziedzina nauki: medycyna - choroby wewnętrzne, medycyna sądowa, medycyna lotnicza.
Przebieg pracy: W 1958 r. podjął pracę jako wolontariusz a następnie stypendysta w Zakładzie Histologii i Embriologii AM w Warszawie. W październiku 1963 r. podjął pracę lekarza-stażysty w Szpitalu Miejskim nr 8 w Warszawie. Staż podyplomowy odbywał pod kierunkiem prof. E. Różyłło w Klinice Chorób Wewnętrznych Studium Doskonalenia Lekarzy interesując się endokrynologią doświadczalną. Następnie został powołany do okresowej służby wojskowej, a 7 sierpnia 1965 roku do zawodowej służby wojskowej. Początkowo pracował jako lekarz Izby Chorych w Brygadzie Artylerii Ciężkiej i Haubic w Węgorzewie, a następnie jako starszy lekarz Garnizonowej Izby Chorych w Twierdzy Modlin. Pracę w WIML rozpoczął w październiku 1964 r. początkowo jako adiunkt, następnie kierownik Pracowni Morfologii Eksperymentalnej i Izotopowej Ośrodka Patofizjologii Lotniczej Eksperymentalnej. W tym czasie rozpoczął pracę w Głównej Komisji do Badania Wypadków Lotniczych. Od 1974 do 1980 roku pełnił funkcję kierownika Zakładu Higieny i Bezpieczeństwa Lotów WIML. W 1976 roku uzyskał specjalizację II stopnia z medycyny lotniczej. Wcześniej ukończył specjalizację I stopnia, także dwustopniową specjalizację z medycyny sądowej. Następnie w latach 1977-1978 uczestniczył w II Wyprawie Antarktycznej PAN na stację im H. Arctowskiego na wyspę King George w Szetlandach Południowych. Po powrocie do kraju od 2 listopada 1979 przez 14 lat pełnił funkcję zastępcy komendanta do spraw naukowych. W roku 1983 wziął udział w wyprawie polarnej geodynamicznej PAN na Spitsbergen i w dwa lata później w wyprawie na Antarktykę Zachodnią. Badania dotyczyły adaptacji człowieka do pobytu w ekstremalnych warunkach środowiskowych - warunkach polarnych. W latach 1984-1986 prowadził badania wpływu grawitacji na rytmy biologiczne w realnym locie kosmicznym uczestnicząc w międzynarodowym eksperymencie na pokładzie biosatelity Kosmos 1010 (polarne regiony ziemi hipo- i hipergrawitacja, zaburzenia przebiegu rytmów biologicznych (chronobiologia). Stanowisko Komendanta objął WIML w 1994 r. 30 stycznia 1997 r. odszedł z WIML i z wojska. Podjął pracę naukową w Zakładzie Ergonomii Centralnego Instytutu Ochrony Pracy w Warszawie, gdzie kontynuował badania nad skutkami zdrowotnymi pracy prowadzonej w niefizjologicznym rytmie - pracy nocnej, zmianowej, ponad 8-godzinnej. W 1998 roku jako jeden z ekspertów Komisji Medycznej ds. Obniżonego Wieku Emerytalnego oceniał wpływ pracy w ekstremalnych warunkach na zdrowie człowieka. Ostatnie dwa lata życia poświęcił dydaktyce: w zakresie patofizjologii, chronofizjologii, edukacji zdrowotnej i psychofizjologicznym problemom człowieka w środowisku pracy.
Działalność naukowo-badawcza, osiągnięcia: Studia ukończył na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Warszawie, dyplom otrzymuje w październiku 1963 r. w 1968 roku w Warszawskiej Akademii Medycznej uzyskał stopień naukowy doktora nauk medycznych na podstawie przedstawionej rozprawy pt. "Wpływ wibracji na obraz morfologiczny i czynność kory nadnerczy" napisanej pod kierunkiem prof. Kazimierza Ostrowskiego. Stopień doktora habilitowanego nadała mu Rada Naukowa Wojskowego Instytutu Higieny i Epidemiologii w styczniu 1974 r. w zakresie patofizjologii na podstawie rozprawy pt. "Układ podwzgórzowo-przysadkowo-nadnerczowy w warunkach podstawowych i w stresie". W 1981 roku Rada Państwa nadała mu tytuł profesora nadzwyczajnego. Wypromował 8 doktorów i napisał ponad 20 recenzji doktorskich; opiekował się 2 przewodami habilitacyjnymi i napisał 9 recenzji rozpraw habilitacyjnych; przedstawił ocenę dorobku 7 kandydatów na profesorów. W swoim dorobku ma ponad 150 publikacji, w tym 5 książek, a najważniejsze to: "Przeszczepienie i konserwacja tkanek w klinice człowieka" w 1964 roku"; w 1977 roku "Medycyna lotnicza i kosmiczna" (rozdział); "Człowiek i przyroda w Antarktyce" w 1985 r.; "His-tologia" (2 wydania); "Patofizjologia" (2 wydania); "Cytofizjologia" w 1970; w 1980 "Medycyna i psychologia kosmiczna". Otrzymał wiele nagród i wyróżnień: w 1968 r. nagrodę Polskiego Towarzystwa Histochemików i Cytochemików za pracę nad proliferacją komórek gruczołowych kory nadnercza; w 1973 roku nagrodę MON III stopnia za badania "Regulacja czynności układu podwzgórzowo-przysadkowo-nadnerczego w warunkach podstawowych i w stresie; w 1977 roku I stopnia zespołową nagrodę Ministra Obrony Narodowej za współautorstwo książki "Medycyna lotnicza i kosmiczna"; w 1979 roku nagrodę sekretarza naukowego PAN za przygotowanie wypraw i organizację badań biologicznych polskich wypraw polarnych; II zespołową nagrodę za opracowanie doświadczalne i kliniczne wpływu niedotlenienia na ustrój; w 1980 roku nagrodę Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej za twórcze osiągnięcia w dziedzinie konserwacji tkanek i oceny ich przydatności w klinice. W 1985 roku otrzymał zespołową nagrodę I stopnia MON za badania dotyczące rytmów biologicznych w aspekcie bezpieczeństwa lotów. Za swoją działalność naukową odznaczony został: w 1979 r. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i w 1987 roku Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski; Medalem Edukacji Narodowej i pośmiertnie Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
