p.o. Płk prof. dr hab. med. Stanisław Marczewski

ur. 1896 r. zm. 1979 r.

Dziedzina nauki: medycyna - fizjologia, choroby wewnętrzne, medycyna lotnicza.

Przebieg pracy: W 1922 roku został powołany do zawodowej służby wojskowej rozpoczynając jako naczelny lekarz pułku artylerii, później piechoty, następnie w Szpitalu Wojskowym w Dęblinie, w Szpitalu Ujazdowskim i w Szpitalu Okręgowym nr 1 w Warszawie jako ordynator oddziału wewnętrznego. W 1931 roku po oddaniu do eksploatacji komór niskich ciśnień, jako jeden z pierwszych badał oddziaływanie wysokości i niedotlenienia na ustrój człowieka. W 1935 roku został oddelegowany na roczny staż naukowy w Zakładzie Chemii Fizjologicznej Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Paryskiego, gdzie prowadził badania nad białkiem osocza krwi ludzkiej oraz kontynuował badania wysokościowe w tamtejszym Instytucie Medycyny Lotniczej. Po powrocie do kraju w IBLL zajmował się badaniem wpływu wysokości na ustrój zwierzęcy. Podjął również pracę jako wolontariusz w Katedrze i Zakładzie Patologii Ogólnej i Doświadczalnej na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. W okresie wojny - będąc w czynnej służbie wojskowej - brał udział w organizacji 5 Szpitala Lotniczego. Wraz z IBLL ewakuował się do Zaleszczyk, skąd powrócił do Warszawy i podjął pracę w szpitalach warszawskich jako lekarz sanitarny i epidemiolog. Brał udział w Powstaniu Warszawskim w walkach na Mokotowie. W kwietniu 1945 roku obejmuje stanowisko kierownika Laboratorium Sanitarno-Epidemiologicznego z siedzibą w Pruszkowie i jednocześnie zostaje oficerem Wojska Polskiego. W marcu 1946 roku był słuchaczem trzytygodniowego kursu dla lekarzy z zakresu medycyny lotniczej, chociaż zagadnieniami z medycyny lotniczej interesował się przed wybuchem II wojny światowej. We wrześniu 1946 roku został szefem Oddziału Badawczo-Doświadczalnego Fizjologii Centralnego Ambulatorium Medycyny Lotniczej. Od listopada 1959 roku do lipca 1968 roku pełnił funkcję zastępcy Komendanta CIBLL ds. naukowych. Od września 1954 roku do lutego 1955 roku czasowo pełnił obowiązki Komendanta CIBLL. W 1968 roku odszedł na emeryturę nie zaprzestając prowadzenia prac badawczych na zwierzętach.

Działalność naukowo-badawcza: Dyplom lekarza uzyskał w 1922 r. na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Pierwsze prace naukowe prowadził na oddziałach chorób wewnętrznych i zakaźnych, a wyniki publikował w czasopismach krajowych i zagranicznych. 23 maja 1947 roku na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego otrzymał stopień docenta. Przedstawiona praca dotyczyła zmian we krwi obwodowej pod wpływem wysokości. Materiały badawcze do pracy zbierane przed wojną zostały utracone i dr Marczewski ponownie powtarzał badania na zwierzętach w małej komorze niskich ciśnień. Był jednym z pierwszych, który zwrócił uwagę na żółtaczkę tzw. miąższową jako chorobę zakaźną. Prowadził badania nad białkiem osocza krwi ludzkiej. Zajmował się badaniem wpływu wysokości na ustrój zwierzęcy. Badania na ludziach prowadził w wielogodzinnych lotach wysokościowych na samolotach transportowych. Był inicjatorem wykonanej w 1950 roku barokomory dla ludzi. Był współautorem pracy pt. "Działanie przyspieszeń na ustrój człowieka". Szkolił specjalistów z medycyny lotniczej, był twórcą założeń do budowy nowej komory niskich ciśnień, wirówki przeciążeniowej, a także innych urządzeń wykorzystywanych w badaniach pilotów i pilotów-kosmonautów. Kontynuował też badania nad białkiem surowicy, a także zajmował się wpływem promieni pozafiołkowych i podczerwonych, promieni rentgenowskich i promieni gamma na uwolnienie białka z surowicy. Za całokształt pracy naukowej Uchwałą Rady Państwa z dnia 23 września 1963 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. Ostatnim jego problemem badawczym był wpływ pola magnetycznego na ustrój. W swoim dorobku ma ponad 30 publikacji. Za działalność naukową i dydaktyczną w medycynie lotniczej otrzymał Krzyż Kawalerski i Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski.

     

Go to top