PL
EN
ur. 1910 r. zm. 1972 r.
Dziedzina nauki: medycyna - choroby wewnętrzne, medycyna lotnicza.
Przebieg pracy: Do marca 1939 roku odbywał obowiązkową praktykę lekarską w I Szpitalu Okręgowym oraz w Szpitalu Szkolnym Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie. Jako lekarz wojskowy otrzymał przydział do 5 pułku lotniczego w Lidzie, gdzie do września 1939 roku pełnił obowiązki starszego lekarza pułku, pracując jednocześnie w szpitalu garnizonowym. Jako młody podporucznik od września do 4 października 1939 roku pełnił funkcję starszego lekarza pułku na froncie pod Częstochową, Piotrkowem i w rejonie Lublina. Po zakończeniu działań wojennych został asystentem VI Oddziału Wewnętrznego i Płucnego w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie, pełniąc jednocześnie funkcję stałego sekretarza posiedzeń naukowych. Do września 1945 roku pracował jako lekarz Oddziału Wewnętrznego i Gruźliczego w Szpitalu Wolskim w Podkowie Leśnej. Następnie otrzymał przydział do 1763 Szpitala Lotniczego w Otwocku na stanowisko ordynatora Oddziału Wewnętrznego, a później dodatkowo zastępcy komendanta szpitala do spraw leczniczych. W marcu 1946 roku był jednym z 16 słuchaczy kursu dla lekarzy z zakresu medycyny lotniczej. Uzyskał również II stopień specjalizacji w zakresie medycyny lotniczej. W marcu 1947 roku został kolejnym Komendantem Centralnego Laboratorium Medycy Lotniczej (CLML), które od maja przekształciło się w Centralny Instytut Badań Lotniczo-Lekarskich (CIBLL) Pełniąc funkcję komendanta CIBLL sprawował jednocześnie z urzędu funkcję przewodniczącego WKLL. Ppłk Okniński pełnił funkcję Komendanta do końca 1950 roku, tj do czasu zachorowania na gruźlicę płuc i odejścia do rezerwy. W 1951 roku podjął pracę w 3 Klinice Chorób Wewnętrznych w Warszawie jako stypendysta Ministerstwa Zdrowia. W rok później uzyskał etat adiunkta kliniki i rozpoczął pracę w Poradni Cukrzycowej Polikliniki PSK nr 1. W latach 1952-1953 pracował jako starszy asystent w III Klinice Chorób Wewnętrznych Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Do 1972 roku pełnił funkcję kierownika Poradni Cukrzycowej będąc jednocześnie starszym wykładowcą w Klinice Chorób Wewnętrznych Wydziału Lekarskiego AM.
Działalność naukowo-badawcza: W 1938 r. uzyskał dyplom lekarza na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Pierwsza praca naukowa pt. "Zachowanie się odczynu Tribouleta w gruźlicy jelit oraz we wrzodziejącym zapaleniu jelit". Praca ta nie została opublikowana ze względu na toczącą się wojnę. Pracę doktorska pt: Ocena mechanizmu działania pochodnych sulfonylomocznika na podstawie stosowania u ludzi z niedomogą przysadki obronił w 1961 r. Stopień doktora habilitowanego medycyny uzyskał w 1970 r. przedstawiając pracę pt. Zachowanie się glukozaminy w surowicy oraz wydalanie wolnej i związanej glukozaminy w cukrzycy. W czasie służby w Wojsku Polskim napisał pracę naukową pt. "Wpływ lotu na układ sercowo-naczyniowy i narząd oddychania", opracował metodę badania internistycznego w lotnictwie i internistyczne orzecznictwo lotniczo-lekarskie. W 1953 roku uzyskał II stopień specjalizacji w zakresie chorób wewnętrznych. Tematyka jego pracy naukowej w klinice dotyczyła przede wszystkim zagadnień endokrynologicznych, a zwłaszcza cukrzycy. Prowadził również zajęcia dydaktyczne, seminaria i wykłady dla studentów. W ramach tematyki diabetologicznej szczególnie interesował się zaganieniem insulinooporności, publikując z prof. Kodejszko pierwsze tego rodzaju prace, oparte na materiale klinicznym i doświadczalnym. Kolejne zagadnienia dotyczyły leków doustnych stosowanych w cukrzycy - pochodnych sulfonylomocznika, poźniej również biguanidów. Wyniki tych prac wspólnych z prof. Kodejszko omawiane były na zabraniach sekcji diabetologicznej, następnie opublikowane. Zapoczątkowały one tematykę doustnego leczenia cukrzycy. Dr Okniński zajmował się również poporodową niedomogą przysadki, związkami białkowo-cukrowymi, a szczególnie ich zaburzeniami w cukrzycy. Napisał około 30 prac naukowych, wygłosił 15 wykładów na ogólnokrajowych zjazdach naukowych. W 1966 roku opracował wytyczne zapobiegania i leczenia cukrzycy stanowiące program i uzasadnienie potrzeby organizacji "planu diabetologicznego" w kraju ze wskazaniem zakresu działania specjalisty krajowego Centralnej Poradni Cukrzycowej, poradni Wojewódzkich i itp. Do 1972 roku pełnił funkcję kierownika Poradni Cukrzycowej będąc jednocześnie starszym wykładowcą w Klinice Chorób Wewnętrznych Wydziału Lekarskiego AM. Został odznaczony odznaką "Za wzorową pracę w służbie zdrowia", Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Brązowym Medalem "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny" oraz Odznaką Grunwaldzką.
