PL
EN
ur. 1916 r. zm. 1986 r. 
Dziedzina nauki: medycyna - chirurgia, medycyna lotnicza.
Przebieg pracy: W 1940 r. rozpoczął pracę zawodową, początkowo w szpitalu powiatowym, a następnie w latach 1943-1944 jako lekarz Oddziału Chirurgii Dziecięcej Szpitala Św. Zofii we Lwowie. W latach 1942-1943 był członkiem organizacji dywersyjnej "Wachlarz" ZWZ AK. W 1944 roku wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego. Jako chirurg 5 Samodzielnej Kompanii Sanitarnej 2 Dywizji Artylerii przebył szlak bojowy od Wału Pomorskiego do Szczecina, a następnie uczestniczył w operacji łużyckiej i praskiej 2 armii WP. W 1945 roku został skierowany do Wojsk Lotniczych i w latach 1945-1966 pełnił służbę jako: starszy lekarz batalionu obsługi lotnisk, starszy lekarz pułku, szef Służby Zdrowia dywizji lotniczej i zastępca szefa Służby Zdrowia Dowództwa Wojsk Lotniczych ds. orzecznictwa. W 1955 roku uzyskał specjalizację II stopnia z zakresu organizacji ochrony zdrowia. W lutym 1955 roku stanowisko objął stanowisko komendanta Instytutu. Pomimo wielu obowiązków natury organizacyjnej w 1957 roku uzyskał specjalizację II stopnia w zakresie chirurgii i medycyny lotniczej. Prowadził działalność dydaktyczno-naukową umiejętnie dostosowywał tematykę prac badawczych do potrzeb rozwijającego się lotnictwa. Prowadził badania nad niedotlenieniem wysokościowym i promieniowaniem elektromagnetycznym. Z jego inicjatywy w 1958 roku doszło do połączenia prac z zakresu orzecznictwa, lecznictwa i działalności badawczej. Powstał Wojskowy Instytut Medycyny Lotniczej. W kwietniu 1964 roku ze względu na zły stan zdrowia został zwolniony z obowiązków komendanta WIML, a w rok później został przeniesiony do pracy w Szefostwie Służby Zdrowia Inspektoratu Lotnictwa. W 1969 r. podjął pracę w Centrum Kształcenia Podyplomowego WAM na stanowisku pracownika naukowego. W 1974 roku ponownie wraca do pracy w WIML. W 1976 podjął pracę w Centralnym Ośrodku Badawczym Kolejowej Służby Zdrowia w Warszawie. We wrześniu 1977 roku mając 61 lat przeszedł w stan spoczynku.
Działalność naukowo-badawcza: Studia medyczne na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie ukończył w 1940 roku. Jako pierwszy lekarz w Polsce uzyskał w 1960 roku stopień doktora nauk medycznych z medycyny lotniczej na podstawie rozprawy pt. "Zmiany niektórych odczynów krążeniowo-oddechowych na wysokości 15 000 m". W 1964 r. w WAM uzyskał stopień docenta w zakresie chirurgii na podstawie rozprawy pt. "Wpływ oddychania w nadciśnieniu na zmiany objętości krwi krążącej i przenikanie niektórych jej składników poza łożysko naczyniowe". W 1976 roku otrzymał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego. Był promotorem 8 przewodów doktorskich, a w jedenastu recenzentem. W dorobku naukowym ma ponad 160 pozycji z zakresu patofizjologii ze szczególnym uwzględnieniem zagadnień lotnictwa oraz oddziaływania pola magnetycznego na organizmy żywe. Swoje prace publikował w kraju i za granicą. Do ważniejszych należą m.in.: "Badania elektroencefalograficzne osób zatrudnionych w zasięgu działania mikrofal", "Wpływ oddychania w nadciśnieniu na zmiany objętości krwi krążącej i przenikanie niektórych jej składników poza łożysko naczyniowe". Jako współautor napisał pracę pt. "Ubiory ochronne zabezpieczające przed działaniem pola energii elektromagnetycznej w zakresie mikrofal", "Opracowanie kamizelki ratowniczej z urządzeniem do samoczynnego napełniania". Był członkiem Polskiego Towarzystwa Astronautycznego. Otrzymał nagrodę III stopnia Polskiego Komitetu do spraw Techniki za publikację "Medycyna kosmiczna", a w 1976 roku zespołową nagrodę I stopnia Ministra Obrony Narodowej za współautorstwo podręcznika "Medycyna lotnicza i kosmiczna". Za swoje osiągnięcia w pracy zawodowej i naukowej został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz wieloma medalami za udział w II wojnie światowej.
